15 lipca 2025 r. zmarł Profesor Wojciech Kurpik, absolwent kierunku konserwacji zabytków w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i tego samego kierunku na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, dydaktyk i dziekan Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki ASP w Warszawie, rektor tej Uczelni w latach 1996-1999, zasłużony konserwator dzieł sztuki w zakresie malarstwa tablicowego i drewnianej rzeźby polichromowanej, praktyk i teoretyk, niestrudzony promotor, recenzent, wychowawca wielu pokoleń konserwatorów zabytków, niezwykle ceniony w polskim środowisku akademickim.
Wyrazy współczucia Rodzinie i Bliskim Profesora Wojciecha Kurpika składa Dziekan Wydziału Sztuk Pięknych, pracownicy i studenci.
Msza święta pogrzebowa odbędzie się 25 lipca (piątek) 2025 r. o godz. 13.30 w Kościele Ojców Paulinów pw. Ducha Świętego przy ul. Długiej 3 w Warszawie. O godz. 15.30 nastąpi odprowadzenie do grobu na Cmentarzu Prawosławnym przy ul. Wolskiej 138/140 w Warszawie.
Prof. Wojciech Kurpik ukończył Gimnazjum i Liceum Fotograficzne w Warszawie, a potem w 1951 roku rozpoczął studia w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie pod kierunkiem Bohdana Marconiego studiował konserwację malarstwa i rzeźby
polichromowanej, teorię sztuki u Ksawerego Piwockiego, a rysunek i malarstwo u Michała Borucińskiego. Po studiach, w roku 1956 zatrudniony został przez PP Pracownie Konserwacji Zabytków (PKZ) w Warszawie, a w 1960 przeniesiony na stanowisko kierownika pracowni do Zakładu PKZ w Toruniu. Dalej pogłębiał wiedzę konserwatorską w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika u Leonarda Torwirta, Wiesława Domasłowskiego i Zbigniewa Brochwicza, gdzie w roku 1962 uzyskał tytuł magisterski. W lipcu 1962 przeniósł się do Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Zorganizował tam pracownię konserwatorską, która wspomagała muzea południowo-wschodniej Polski i przyjęła rolę ośrodka ratującego ikony w opuszczonych cerkwiach Bieszczadów. Ikony stały się głównym wątkiem jego konserwatorskich zainteresowań. Pracował nad nimi w zbiorach Sanoka, Przemyśla i powołanej do życia 1960 roku Wojewódzkiej Składnicy Zabytków Ruchomych w Łańcucie. W połowie lat 60. konserwował zbiór ikon w Bardejovie na Słowacji. W latach 1968–1969 jako członek ekipy polskich konserwatorów przez blisko rok pracował w pracowni konserwatorskiej Fortezza da Basso we Florencji, ratując zabytki włoskiego malarstwa tablicowego po wylaniu rzeki Arno. W 1970 jako konserwator i specjalista od ikon udał się na prośbę władz słowackich do Monachium, gdzie w Haus der Kunst zostały uszkodzone ikony z Bardejova. Na początku lat 70. kierował pracami renowacyjnymi fasad zabytkowych kamienic w Sanoku. Publikował w czasopiśmie „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. W roku 1974 w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (SGGW) obronił rozprawę doktorską na temat ochrony drewna.
W 1975 powrócił do Warszawy podjął się zadania konserwacji ikon w ramach działalności Biura Handlu Zagranicznego „Desa”. W końcu lat 70. został powołany do Komisji Konserwatorskiej Ikony Matki Boskiej Częstochowskiej (1979) i podjął pracę dydaktyczną w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1980). Konserwatorem częstochowskiej Madonny pozostawał przez ponad trzydzieści lat; przeprowadził jej badania, a wyniki opublikował w gruntownej monografii obrazu. W 1990 otrzymał tytuł profesora. W ASP piastował stanowiska dziekana Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki oraz rektora uczelni w latach 1996–1999.
W 2001 odszedł na emeryturę, inicjując przed tym utworzenie na SGGW specjalności Konserwacja Drewna Zabytkowego, zajmującej się zabytkami meblarstwa i etnologii. Został członkiem Rady Naukowej tej specjalności. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2004) oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”(2014). Kawaler Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie. Jeden z pierwszych laureatów Nagrody „Conservator Ecclesiae” im. ks. Janusza
Stanisława Pasierba (1998) przyznawanej corocznie przez Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków za szczególne osiągnięcia.