Serdecznie zapraszany na wystawę "Strategia na rzeczywistość" Katarzyny Dreszer, która od 8 maja 2025 roku dostępna jest w Galerii OD DO w budynku naszego Wydziału przy Szosie Bydgoskiej 50/56 w Toruniu. Wystawa potrwa do 21.05.2025 roku, a zakończy ją finisaż o godzinie 17:00.
…gdzie oni widza krople,
ja tam widzę morze.
„Sobie samemu do sztambucha na Nowy Rok 1950” Czesław Miłosz
Przed psychiczną i ekonomiczną marnością rzeczywistości chrońmy się w przestrzeniach sztuki; czyli o tym jak pozorne „nic” powołuje rzeczy i zmienia sensy.
Katarzyna Dreszer ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu. Studiowała również w USA, Slippery Rock University i Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Kopenhadze. Odbywała staż w Cleveland, Per-Art design studio. Związana ze studiem projektowym Babel Design w Stuttgarcie, Vorhof. Po studiach została asystentem w Pracowni Kodów i Komunikatów Wizualnych, potem adiunktem w Pracowni Semiotyki Wizualnej kierowanej przez prof. dra hab. Ryszarda K. Przybylskiego.
Obecnie Katarzyna Dreszer jest drem hab., profesorem UAP kierownikiem Pracowni Semiotyki Wizualnej na Wydziale Animacji i Intermediów Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Zajmuje się semiotyką wizualną, obrazem płynnym i zatrzymanym.
Jej szczególne zainteresowania w obrębie semiotyki związane są z procesem „stawania się znaku”.
Swoje fascynacje wiąże z budowaniem znaczeń form, procesów lub zjawisk dostrzeżonych po raz pierwszy lub dostrzeżonych inaczej, a więc nienazwanych i nierozpoznanych lub redefiniowanych, znaczeń odkrywanych i wyznaczanych przez sztukę. Jest autorką wielu projektów, publikacji monograficznych i zbiorowych.
Wystawiła prace na ponad sześćdziesięciu indywidualnych i pięćdziesięciu wystawach zbiorowych. Wystawy monograficzne prezentowała miedzy innymi w, Bandungu, Budapeszcie, Kopenhadze, Stuttgarcie, Rzymie, Warszawie, Gdańsku, Wrocławiu, Łodzi, Poznaniu.
Wykładała m.in. w National College of Art and Design in Dublin, Institute of Teknologi, Faculty of Art, Bandung, Indonesia, Magyar Képzőművészeti Egyetem – MKE, Budapest Hungary, Budapest, Moholy -Nagy University of art and Design, Budapest, Royal Academy of Fine Art, Copenhagen Universidad de Granada, Conference of Polish Culture in Gurzuf in Crimea, Muzeum Azji I Pacyfiku w Warszawie, na Uniwersytecie w Zielonej Górze, w Galerii Sztuki Arsenał w Poznaniu.
Jest laureatką licznych stypendiów i nagród, między innymi: stypendium Ministra Kultury „Młoda Polska”, Stypendium Rządu Duńskiego, stypendium UNESCO Aschberga- rezydencja w Bandungu w Indonezji, Medalu Młodej Sztuki w dziedzinie sztuk wizualnych.
Opis wystawy:
Maska przesłania oblicze lecz zostaje w relacji z tym co ukrywa. Zasłania ale jednocześnie ujawnia i wskazuje. W takim kontekście budują się znaczenia w świecie, który jeszcze nie jest nazwany, w momencie, kiedy postrzegamy coś po raz pierwszy. Budują się relacje pomiędzy punktem i przestrzenią, punktem i znaczeniem.
Na wystawie prezentowany jest cykl prac graficznych - kolejnych dostrzeżeń wykonanych w technice cyfrowej oraz obrazy świetlne. Cykl związany jest z tworzeniem sytuacji otwierających przestrzenie wartości i znaczenia. Elementy w przestrzeni są relacyjne.
Ukłucia mają kształt różnicy. Definiujemy je poprzez odniesienia. Tak jak czas określamy poprzez odniesienie do przestrzeni, a przestrzeń w odniesieniu do czasu. Derrida nazywa to różnicowaniem i odwlekaniem jednocześnie. Każda z prac jest próbą opowiadania dotyczącego tego problemu.
Płaszczyzny ożywają w rytmach ukłuć, które kształtem są do siebie podobne. Jednak każde z nich ma inną anatomię. Wynika ona z dynamiki, kierunków, ostrości i kontekstów. Miejsce przecięcia, litera czy cyfra jest wskazówką, wyznacza punkt topograficzny, miejsce pobytu, to, co w danej chwili dostrzegamy. Ich nagromadzenie daje możliwości kreowania nowych struktur. Struktur, które w wyobraźni budują światy metafor.
Jednym razem są to płaszczyzny zagęszczone, fragmentarycznie przesączające światło stanowiące parawany dla rzeczywistości, ujawniające ją w małych fragmentach. Inne przywołują w wyobraźni rozmaite nakładające się na siebie kształty. Raz zamknięte, opisane rytmami cieni, innym razem otwarte, przez które strumieniami przelewa się światło, aż do zupełnej destrukcji formy w
przesączonym światłem ruchu. Jednocześnie poza płaszczyzną otwierają się przestrzenie, których nie jesteśmy w stanie dostrzec „gołym” okiem.
Przedstawione prace dotyczącą przykładów modelowania możliwych implikacji wynikających z pojęcia jednej decyzji. Ten sam, jeden fizyczny obiekt przestrzenny został dostrzeżony okiem kamery w rożnych sytuacjach i kontekstach. Wyniki każdego dostrzeżenia są percepcyjnie, emocjonalnie i znaczeniowo różne, chociaż stanowią opis tej samej rzeczy.
Finisaż 21.05.2025 roku o godzinie 17:00.