Zapraszamy na prezentację projektu artystycznego pt. "Sienkiewicza 6/8 – miejsce sztuki (self-made)", w realizacji Agnieszki Basak-Wysoty (fotografie, photobook), Ireneusza Kopacza (kolaże, malarstwo), Tomasza F. de Rosseta (wnętrze self-made) w obecności Jacka Szczepaniaka. Wydarzenie odbędzie się w Galerii SZATNIA w piątek 7 czerwca 2024 r, o godz. 13:00 i 17:00.
Budynek przy ul. Sienkiewicza 6/8 wzniesiony jeszcze w XIX wieku mieścił pierwotnie niemiecką szkołę powszechną (Bromberger Vorstadt Schule), potem szkołę polską podstawową nr 13. W 1973 roku został przekazany Wydziałowi Sztuk Pięknych UMK w związku z remontem jego dotychczasowej siedziby przy ulicy Żeglarskiej na Starym Mieście. Umieszczono tu Zakład Pedagogiki Artystycznej i Zakład Kształtowania Form Plastycznych oraz Zakład Rzeźby. Potem pojawiły się pracownie malarstwa (sztalugowego i ściennego), rysunku, ceramiki, konserwacji dzieł sztuki, a także wnętrza profesorskie: ateliers, gabinety i pokoje gościnne dla przyjezdnych. W ubiegłym roku Uniwersytet zrezygnował z tego budynku – opuszczony i wystawiony na sprzedaż, oczekuje on na przemianę losu, który kiedyś być może będzie lepszy. Czy jednak ciekawszy?
Bo przecież dokładnie przez pięćdziesiąt lat, od 1973 do 2023 roku, ceglany budynek przy Sienkiewicza 6/8 żył życiem wyższej uczelni artystycznej, sprawami jej studentów i ich profesorów, pracowniami, korektami, prezentacjami, wystawami, ale też dyskusjami i ideami – żył po prostu sztuką. Stał się więc miejscem sztuki, tak jak kiedyś pradziejowe groty z malowidłami naskalnymi, skarbce starożytne i średniowieczne, antyczne świątynie, kościoły i klasztory, ateliers rzemieślników i artystów, zamki, pałace, ratusze i kamienice, butiki marszandów, domy aukcyjne, prywatne kolekcje, muzea i galerie, centra sztuki oraz tzw. miejsca „alternatywne”. W omawianym przypadku tym miejscem byłaby Akademia (chociaż toruński Wydział Sztuk Pięknych UMK pod względem organizacyjnym zawsze był jednostką uniwersytecką). W ramach Akademii sztuka powstaje, jest nauczana, ale i oceniana, bo tradycyjnie Akademia stanowi swego rodzaju centrum „legislacyjne” i referencję dla artystycznej produkcji.
Prezentowane tu widzowi instalacja-kolaż (Galeria Szatnia) i seria fotografii w drzwiach (Biuro 314) są swoistymi wyimkami z photobooka czy też fotoksiążki stworzonej dla dokumentacji procesu entropii jakiemu ulega miejsce sztuki przy Sienkiewicza 6/8. W tym przypadku entropia nie jest jednak jednoznaczna z destrukcją, posiada bowiem moc kreatywną, której trzy aspekty łatwo da się dostrzec. Pierwszy ma charakter niejako samoistny. Fotografie przedstawiają umieszczone na strychu mieszkanie Majerowskiej, dawnej portierki, która zajmowała je aż do śmierci, mieszkanie pozbawione sprzętów, w trakcie ostatecznego rozpadu wszystkiego tego, co tworzyło jego intymność, tapet, barw, zapachów, atmosfery. Na poły zdarte ze ścian papiery, wystające ze ścian rury i elementy jakichś urządzeń, charakterystyczne zabrudzenia, kłęby pajęczyn i spoczywające w nich roje zdechłych much, odpadające panele podłogowe i płyty sufitowe, krzywe kaloryfery tworzą rozciągnięty na kilka wnętrz wielki kolaż. Całość staje się immersyjnym dziełem – w zasadzie niedostrzegalnym, bo nikt się go tu nie spodziewa, ale w pełni samodzielnym – powstałym bez żadnej ingerencji z zewnątrz jak ready-made Duchampa, chociaż tu należałoby raczej powiedzieć self-made, bo to nie jest żaden gotowy produkt tylko twór powstający sam z siebie. Drugi aspekt tworzą kolaże Ireneusza Kopacza, jakie znalazły tu sobie znakomity kontekst przestrzenny, formalny i kolorystyczny. Jednakże moc twórcza tego miejsca jest krótkotrwała. Efemeryczne dzieło, jakie ono wygenerowało, nie przetrwało nawet godziny – tyle tylko, ile konieczne było Agnieszce Basak-Wysocie do utrwalenia jej na fotografii; i to byłby ten trzeci aspekt mocy kreatywnej Sienkiewicza 6/8.